Pretend It’s a City
Netfix
Wat ʼn rare skepsel is Fran Leibowitz nie! Die Amerikaanse skrywer, sosiale kommentator en (les bes) komediant van New York wil nie vriende maak deur haar vlymskerp uitlatings en kritiek op die samelewing nie. Dit is haar werk, glo sy, om mense kwaad te maak. Alles van die hedendaagse kultuur verstom, amuseer en irriteer haar. Sy hou nie van mense nie, maar loop nie ʼn partytjie mis nie. Sy het ʼn appeltjie te skil met die onnadenkende dwalendes wat vasgenael op hul foonskerms die sypaadjies bevolk en in hotelvoorportale in haar vasloop. “Other people in the lobby! Crazy, isn’t it?” betig sy hulle sarkasties. Sy verkies om bewus te bly van alles in haar stedelike omgewing, om die ewige waarnemer en studemt van die dwase mensdom te wees. Sy besit nie ʼn rekenaar, slimfoon of iPad nie, en vra ʼn vriendin om vir haar boeke op Amazon te bestel. Sy weet wat die Internet en Instagram is, want mense hou nie op om haar daarvan te vertel nie. Sy het ʼn pittige antwoord op elke vraag, uit die vuis en vreesloos, literêr dog toeganklik. Haar menings is uitdagend, ongewoon, verrassend en aweregs, want sy swem altyd stroom-op. Met haar dikraambril bekyk sy die tydgees en pluis dit genadeloos uit. En sy hoef nie heeltyd te swets om aandag te trek nie. Blykbaar wil almal weet wat sy dink, veral jongmense. Sy is ʼn gewilde gas op laataand-kletsprogramme en trek vol sale op Broadway waar lede van die gehoor haar met vrae kan peper. Sy praat graag oor haarself, haar kindertyd en haar haat-liefde vir haar aangenome stad New York, en dryf die spot met haar eie onbeholpenheid en onbeskroomde outsiderskap. In die kort dokumentêre reeks Pretend It’s a City gesels sy land en sand met haar ou vriend, die Oscar-bekroonde regisseur Martin Scorsese (The Departed, Goodfellas), en ander beroemdes. Fran en Scorsese kan glad nie onthou waar en hoe hulle ontmoet het nie. Hy het haar in ʼn kameerol gebruik in The Wolf of Wall Street – as ʼn onwrikbare regter. Sy bewandel die strate in haar manspakke, denims met opgerolde pype en plat skoene. Sy besoek boekwinkels, kunsmuseums en biblioteke. Sy voer ʼn onderhoud met die gevierde skrywer Toni Morrison (Beloved) en vertel Spike Lee dat sy sport haat. Daar is nie ʼn onderwerp onder die son wat haar rustelose intellek en skeermestong vryspring nie, van jazz tot stadsbeplanning en moltreine. In haar skor rokerstem rammel sy deur kwinkslae en insigte. Geld is ʼn bose noodsaaklikheid. Sy kan nie boeke weggooi nie – dit voel soos mense wat sy weggooi. Fran het 10 000 boeke in haar woonstel. Die politiek-korrekte noodkreet van lesers wat hulself knaend in boeke wil raaklees, laat haar verwonderd:”Hoekom sou jy jouself in boeke wou herken? Lees ‘n mens nie juis boeke om ander mense en kulture te ontdek nie?” Dié kostelike reeks is suiwer vreugde, dit prikkel die lagspiere en terg die brein. Geen skrywer kan ʼn karakter soos Fran Leibowitz uitdink nie. Net Fran kan. Schalk Schoombie
Headspace: Guide to Meditation
Netflix, 2021
Pleks daarvan dat die stroomdiens Netflix ons op Nuwejaarsdag 2021 wek met splinternuwe vraatkykvermaak, lewer die diens ʼn visuele gids tot meditasie. Die skeppers van die gewilde meditasietoep Headspace het met ʼn handvol animasie-ateljees saamgewerk vir ʼn visuele “kykkursus” vir virusvoos kykers wat na tegnieke smag om net ‘n bietjie “af te skakel”. Die mede-skepper van Headspace Andy Puddicombe is die reisgids, stemkunstenaar en meditasiemeester. Elk van die agt episodes is sowat 20 minute lank. En na ʼn kort inleidende gesprek deur Andy, wat anekdotes oor sy eie stilwordpad insluit, kry die kyker kans om die oë toe te maak en self te mediteer. Episode 1 verskaf die basiese, maar vandaar is daar verskeie temas, soos “om dinge te laat vaar” en dankbaarheid te verken. Andy se praktiese inslag is in geen komplekse spirituele of esoteriese begrippe getooi nie, maar deel eerder die navorsing van neurowetenskaplikes in visuele vorm. Al verwys hy na sy eie ervarings as ʼn Boeddhistiese monnik, slaag hy daarin om die basiese beginsels na die alledaagse lewe te bring. ʼn Mens word daaraan herinner dat hierdie ʼn “praktyk” is wat ʼn mens in jou daaglikse lewe moet probeer inkorporeer. Moet dus nie verwag dat jy die vrugte van “mindfulness” net na een episode gaan pluk nie. Die vloeiende animasie benut die Headspace-grafika wat ʼn oranjekleurige gesiggie is. Puddicombe en Richard Pierson het met hul toep al verlede jaar meer as twee miljoen intekenare vir hul Headspace Plus gehad en deur hierdie reeks ervaar ʼn mens eenvoud van hul suksesvolle tegnieke. Die reeks is só deeglik gekonseptualiseer en uiteengesit dat selfs gesoute mediteerders hierdie vars aanslag sal waardeer. ʼn Mens mis wel ʼn kort opsomming van die tegnieke en beginsels teen die einde van elke episode. Hoe kan ʼn mens byvoorbeeld die episode se tema na jou dag neem en ʼn gesonde gewoonte daarvan maak? Geen spesiale kussing, kerse, wierook of ruimte is nodig nie. Kyk die episode en sit of lê iewers om die praktiese deel saam met Andy te ervaar. Andy en sy span werk reeds aan hul tweede reeks: ʼn gids tot slaap. Headspace: Guide to Meditation bewys in kleur en klank dat meditasie nie ‘n foefie is nie en ʼn toeganklike tegniek is wat heel moontlik die angs, onsekerheid en kommer van die huidige wêreldwye pandemie vir Netflix-kykers sal kan verlig. Terapeutiese TV is hier en dalk een van die jaar se groot suksesverhale. Kobus Burger
How to Ruin Christmas: The Wedding
Netflix
Kort voor Kersfees vlieg Tumi, die swartskaap in die Sello-gesin, na Johannesburg vir haar suster, Beauty, se bruilof. Die bruidegom is die seun van Minister Twala, ‘n grootkop in regeringskringe wat slegs uitsien na hoe hy danksy die troue op Twitter gaan trend. Niemand het egter met Tumi se ongeluksvoëlneigings tred gehou nie. Reeds die eerste nag veroorsaak sy ‘n verwoestende gesinsdrama. Die skeppers en draaiboekskrywers van hierdie splinternuwe Suid-Afrikaanse mini-reeks, Katleho en Rethabile Ramaphakela, verras die kyker met komiese kinkels wat hulle enduit volhou. Met die regisseur Johnny Barbuzano (onder andere bekend om die TV-reeks The Wild) se fyn oog vir kleur en komposisie asook ‘n uitmuntende rolverdeling is hier nou ‘n Netflix-reeks wat selfs Kagiso Lediga se Queen Sono in die skadu stel. How to Ruin Christmas: The Wedding draai geen doekies om nie. Dit takel ‘n magdom temas wat swangerskap, gaywees, afwesige pa’s, ma-en-dogter-verhoudings, Afrikatradisies, die kloof tussen ryk en arm asook familiegeheime insluit. Selfs ‘n paar politieke kwinkslae sorg vir ‘n bykomende laglagie. Die aktrise Busi Lurayi skep met haar Tumi-karakter ʼn stewige anker en dramatiese spil wat al die uiteenlopende storielyne boeiend saambind. Thando Thabethe is Beauty met Clementine Mosimane (van die Poppie-fliek) as die matriarg, Dineo. Selfs Desmond Dube en Trevor Gumbi sorg dat die ooms in albei families ʼn nuwe betekenislaag aan familiebande gee. Soos talle van die gewilde en geliefde romkom-flieks is daar snoesige snesiemomente wat die lekkerlag en taai teleurstellings afwissel. Hoewel die meeste verhaallyne in die slotepisode tot ʼn einde kom, is daar enkele nuwe wendings en onbeantwoorde vrae wat daarop dui dat die vervaardigers dalk reeds ʼn opvolgreeks in gedagte het. Mag hierdie verruklike vakansiebederf tog net nie hier eindig nie. How to Ruin Christmas: The Wedding is vanaf Augustus tot September 2020 in die Four Seasons-hotel (voorheen Westcliff) in Johannesburg verfilm. Die hotel met sy trappe, tuine en terrasse verskaf ʼn prag-uitsig oor die stad. En voeg daarby Sheli Masondo se kreatiewe kostuumontwerp en jy het ʼn reeks wat raampie vir raampie intrigeer. Dank vader vir ʼn reeks wat met gehalte ʼn duidelike skeidslyn trek tussen die professionele TV-makers in Suid-Afrika en die amateurs. As jy na vraatvermaak smag en van 2020 se onnoembare sorge wil vergeet, kan jy gerus gaan kyk wat die Twala- en Sello-gesinne binne die paar dae voor Krismis vermag. Lag en huil saam en hou duime vas hierdie span skep ʼn opvolg of drie. KB
The Queen’s Gambit
Netflix
Wie nie waag nie, wen nie. Een van die groot waagstukke van die jaar, soos die titel suggereer, is die minireeks The Queen’s Gambit. Wie sou kon dink dat ʼn storie oor skaak die gewildste reeks op Netflix kan word? Presies die soort “long shot” waarop die spel van konings en koninginne berus. Beth Harmon (Anya Taylor-Joy), ʼn skaam weeskind wat ontpop tot ʼn skaakfenomeen, vind haar superkrag deur ʼn kombinasie van kalmeermiddels (en later drank) en haar vernoë om die spel te visualiseer. Sy leer die basiese skuiwe by die weeshuis se nutsman, Mr. Shaibel (Bill Camp) en kort voor lank klop sy hom en ʼn seunskool se hele skaakspan. Skuif vir skuif kaart sy haar opgang, maar ʼn groeiende verslawing aan allerlei dwelms dreig om haar ambisie te kelder. Dis ʼn verleidelike rags-to-riches Aspoester-verhaal met ʼn blatant feministiese invalshoek. Daar is talle romantiese prinse op haar pad na roem, almal begaafde skaakspelers wat haar aanmoedig en touwys maak, maar oplaas styg sy sensasioneel uit bo haar teenstanders, oorwegend mans. Sy oorwin haar struikelblokke om in Rusland teen die enigmatiese wêreldkampioen, Vasily Borgov (Marcin Dorocinski), stelling in te neem. Kan skaak dramaties en spannend wees? Onvoorwaardelik, ja! In die hande van draaiboekskrywer- regisseur Scott Frank is The Qieen’s Gambit (verwerk van Walter Trevis se gelyknamige roman) die soort boeiende kykstof wat jou laat dink elke uurlange episode is vyf minute lank. Die eksieperfeksie periode-inkleding van die jare 1950 en 1960, Beth se modieuse klerekas, die vloeiende kamerawerk en surrealistiese spesiale effekte (reuse skaakstukke wat ronskuif teen die plafon) slaan die asem weg: ʼn visueel prikkelende tydreis wat geskaar kan word by ʼn ikoniese reeks soos Mad Men, en nie so oordonderend gerealiseer is soos Ratched nie. Die droommooi klankbaanmusiek dra grootliks by tot die stemming van ʼn donker sprokie vir volwassenes. Anya Taylor-Joy, ʼn begogelende tienerheks in die gruwelfliek The Witch en onlangs ʼn robuuste komiese talent in Emma , is waarlik die oog van die storm, die emosionele spilpunt, onteenseglik ʼn filmiese wonderkind. Die kameralens verafgod haar. In elke nabyskoot en selfs haglike situasie is sy hipnoties en onaantasbaar – niemand raak so stylvol dronk soos haar Beth nie. In ʼn sekere sin is die verloop voorspelbaar. Jy weet sy is onstuitbaar as sy net die dwelmduiwel kan oorwin, en moet bo uitkom. Die minireeks het glo reeds ʼn nuwe fassinasie in skaak gevonk. Die titel verwys na ʼn openingskuif met ʼn pion waarmee die middel van die bord oorheers kan word – ʼn gawe metafoor vir ʼn ongewone heldin wat alle aandag op haar wil vestig. Skaakmat! Schalk Schoombie
Challenger: The Final Flight
Netf;ix
Sekere gebeure klief deur die sosiale bewussyn en wysig die kultuur wêreldwyd. Jy onthou die presiese oomblik wat jy die nuus gekry het, waar jy was en w/aarmee jy besig was. Prinses Diana se dood, die aanval op die World Trade Centre. (As jy oud genoeg was, bygesê.) Een so ʼn onvergeetlike opskudding was op 28 Januarie 1986, die lugramp waarin die bemanning en NASA se pendeltuig Challenger ʼn minuut na opstyging voor ʼn skare van toeskouers opgeblaas het. Die hele wêreld was via televisie vasgenael met die ontvouendnde tragdie wat die VSA in nasionale rou gedompel het. Ek was die betrokke dag besig om brood en melk te koop in ʼn kafee in Hillbrow toe die wit rookpluim op ʼn greinerige klein TV-skerm geflikker het. Almal om my was sprakeloos. Ek het versteen gestaan en gewonder of ek my oë kan glo, Challenger: The Final Flight, ʼn minireeks van vier aflewerings geskep deur Steven Leckart en Glen Zipper met regie deur Daniel Junge en Leckart, begin by die skokkende gebeurtenis, en pluis vervolgens die opeenstapeling van gebeure wat tot die noodlottige vlug gelei het noukeurig uit. Ingenieurs, NASA-woordvoerders, toeskouers en familielede van die slagoffers deel hul herinneringe. Die publiek was vasgenael deur die gekose groep van sewe ruimtevaarders, wat ʼn swart man en ‘n Japanees-Amerikaanse man en die eerste gewone passasier ingesluit het, die onderwyseres Christa McAuliffe. Sy het ʼn wetenskaples in die buitenste ruimte beplan. Haar skoliere wat die onafwendbare ramp 34 jaar gelede aanskou het, is nou middeljarig en getuig dat die skokkende gebeure steeds by hulle spook. Die letsels van die tragedie blyk uit die gades en geliefdes van die bemanning se hartverkeurende vertellings. Die trotse missie sou ‘n simbool van Amerikaanse vooruitgang en wetenskaplike prestasie wees. Die gevolglike lugramp het die voortvarendheid en nalatigheid in NASA se besluitnmers en hul oorhaastige beplanning aan die kaak gestel. Selfs al ken jy die ware verhaal, knoop die intieme en tragiese verloop behoorlik jou derms. Dit het my laat voel ek staan weer daar in die kafee in Hillbrow met my hart wat in my keel klop. SS
The Alienist 2: Angel of Darkness
Netflix
Defending Jacob
Apple TV+
Lanklaas was daar ʼn TV-reeks wat ʼn mens op soveel sintuiglike vlakke meesleur. Vanaf die Yslandse multi-instrumentalis Ólafur Arnalds se temamusiek, die fynbesnaarde klankbaan, filmiese kamerawerk tot die skitterende spel en kopkrap-intrige. ʼn Veertienjarige seun, Jacob (Jaeden Martell), word daarvan verdink dat hy ʼn klasmaat voor skool met ʼn mes doodgesteek het. Sy pa, Andy Barber (Chris Evans), is egter ʼn distriksprokureur en polisiebeampte wat die aanvanklike moordondersoek gelei het, tot al die vingers na sy telg wys en hy gevra word om sy kantoor te ontruim. Jacob se ma, vertolk deur Michelle Dockery van Downton Abbey-faam, is by ʼn groot liefdadigheidsorganisasie betrokke, maar moet ook weens die vingerwysery haar werkplek verlaat. Die reeks, geskoei op William Landay se gelyknamige roman van 2012, is ʼn sielkundige riller en whodunnit wat tot die gesin se genetika onder die mikroskoop plaas. Die eerste twee episodes is oorrompelend en vernuftig. Wanneer die newe-storielyne begin inskop, word die episodes uitgesponne. Dockery en Evans lewer nietemin besielende en senutergende vertolkings wat ʼn mens tot vraatkyk dryf. Die beligting en kamerawerk, gerugsteun deur Morten Tyldum se skalpel-regie, maak die episodes amper kloustrofobies. ʼn Mens voel hoe die arme gesin keer op keer nodig het om net asem te skep en weer na ʼn mate van “normaal” wil terugkeer. En kan die kyker nie juis weens die pandemie en grendeltyd met hierdie magteloosheid identifiseer nie? Waar 13 Reasons Why meer ʼn tieneraanslag gehad het, is Defending Jacob die tipe kykstof wat die derms knoop en die kompleksiteit van die menslike gees en DNS verken. Die “oop einde” en vervlegte narratief bied nooit kitsantwoorde nie. Die slot van die eerste reeks het reeds tot ʼn vurige bespreking op die internet en sosiale media gelei. Van die kykers reken egter dat ʼn tweede reeks – waarvan daar nou reeds sprake is – die trefkrag van die eerste sal afwater. Ondanks die verdunde verhaallyn wat vanaf die derde episode intree, is Defending Jacob een van 2020 se moet-kyk-reekse. Dit plaas weer die kuns van TV-skepping in die kalklig en troon kop en skouers bo die kitsvermaak van die gewilde stromingsdienste se gewilde aanbiedinge. KB
Ratched
Netflix
Oeps! Dit verg leeuemoed en ʼn tikkie domastrantheid om ʼn legendariese booswig uit ʼn veelbekroonde fliek soos One Flew Over The Cuckoo’s Nest (1975) te kaap en haar as antiheldin in haar eie volwaardige dramareeks op te stel. Die gevreesde Nurse Ratched, Jack Nicholson se nemesis, uitmuntend vertolk deur Louise Fetcher en met ʼn Oscar as beste aktrise bekroon in Milos Forman se sielkundige drama, kan nou haar donker vlerke sprei in Ratched. En wat ʼn skaamtelose skouspel is dit nie! Hier is geen moeite of geld ontsien met kostuums, dekor en Hollywood-glans nie. Dis reg, die grys inrigting van die fliek is nog in die toekoms. Mildred Ratched wurm haar in by ʼn gestig wat soos ʼn vyfster-hotel daar uitsien. Die hoofdokter se massiewe kantoor sal Howard Hughes jaloers maak. In dié prequel word die oorspronge van ʼn kil, verbitterde vrou nagespoor en hoe sy in ʼn engel van die dood ontaard. Tog is sy van meet af ʼn hartelose monster, ʼn demoniese konkelaar wat niks in haar pad laat staan om haar doelwitte te bereik nie. Dit is selfs gevaarlik om haar perske te gapsl! Sy kan sonder opleiding ʼn volmaakte lobotomie met ʼn yspik uitvoer. Sy veins simpatie vir haar slagoffers, gewoonlik die mees weerlose pasiënte, en raak sonder blik of bloos van hulle ontslae. Sy is roekeloos en immer suksesvol in elke onderduimse onderneming – en soos die gewoonlik veelsydige Sarah Paulson haar vertolk, doen sy alles met die swier van ʼn glansgodin van die vyftigerjare. Jy kan haar altyd deur ʼn ring trek – sy dra net die allerdeftigste uitrustings wat geen verpleegster destyds sou kon bekostig nie. Al die karakters skeer bolangs, kleurryke karikature met ʼn halwe dimensie elk, al word hulle vertolk deur veterane soos Judy Davis, Vincent D’Onofrio, Corey Stoll, Cynthia Nixon en Sharon Tate – ʼn sterbelaaide rolverdeling op ʼn gedoemde missie om ʼn bogstorie geloofbaar te maak. Hier kan ʼn mens Amanda Plummer as ʼn platvloerse motelbestuurder uitsonder. Die vervaardger-regisseur Ryan Murphy het uitgeblink met donker fantasieë (American Horror Story), Feud en misdaadreekse soos The Assasiation of Gianni Versace en The People vs OJ Simpson. Onlangs het hy sy weergawe van ʼn diverse droomfabriek in die reeks Hollywood uitgeleef. Met Ratched gaan hy rojaal en brutaal oorboord. Een woord beskryf dié reeks: Overkill. In die openingseksekwens word ʼn klooster vol priesters uitgemoor. Haas elke episode hou by dié bloedbad-resep, alles uiters voorspelbaar want jy wéét die doodsengel is onstuitbaar. Die retro-klankbaan wat elke oomblik van elke toneel begelei, is geleen by Bernard Hermann se komposisies vir Psycho en Cape Fear, wat die mees alledaagse interaksies met groteske voorbode laai, asof kykers nie hul eie afleidings kan maak nie. Selfs die beligting is melodramties: wanneer die bose verpleegster in ʼn wit gang afstap, verkleur dit skielik tot slanggroen; wanneer die goeie dokter sy dwelmdosis opsnuif, verkleur sy omgewing skelrooi. Die teks klink by tye so banaal soos ʼn swak Monty Python-skets. Die arme akteurs sein die subteks. Enige aubtiliteit versink in dié taai grilsirkus. Bates Motel was dieselfde misbaksel van ʼn prequel, gegrond op Hitchcock se onberispelike Psycho. Ag nee, gaan kyk liefs die oorspronklike fliek vir ʼn meesterklas in toneelspel, regie, teks, spanningnou, en sidder vir die regte Ratched. Dié reeks verdien twee eiers, vir die slim titelsekwens en Amanda Plummer. Die res is nag. SS
Restaurants on the Edge
Netflix
In grendeltyd is reise oorsee voorlopig buite bereik, ʼn aanloklike hersinskim op die horison. Wanneer sal dit weer moontlik wees om ʼn eksotiese bestemming te besoek en onbekende disse te proe? Les die dors en versadig die honger na verre oorde en sappige cuisines met die strelende Kanadese leefstylreeks Restaurants on the Edge. Die resep is ʼn smaaklike versnyding van werklikheeid-TV: reis plus uiteet plus opknap. Drie kenners – ʼn sjef, ʼn restauranteur en ʼn ontwerper – gaan op reis en besoek eetplekke wat sukkel in verskeie wêrelddele, van Kanada tot Hongkong, van Oostenryk tot St Lucia. Die uitsig is gewoonlik asemrowend en onvergeetlik, die kos en dekor minder heuglik. Hulle idemtifiseer die swakplekke en bou op die sterkpunte met die doel om die identiteit te behou en die handelsmerk te onderskraag. Die eienaars gee hulle vrye teuels om die restaurante van ʼn kant af te pak en op te gradeer. Die eindresultaat is telkens stylvol en verbeeldingryk, en elke einde is dol gelukkig. Die eetplek word volhoubaar herontwerp om uit die omgewing se natuurlike voedselbronne te put vir unieke, heerlike geregte. Die drietal talentvolle kundiges is sjarmant en uiters aanvallig; as hegte span deel hulle ʼn visie van tough love en vrygewigheid. Die avontuurlike sjef Dennis Prescott proe aan alles in sy nuwe omgewing en op plaaslike markte, en skep dan klokslag geregte wat die mond laat water. Restauranteur en wynkenner Nick Liberato se bydrae met haalbare sakeplanne, bemarking en uitspattige skemerkelkies is so bevrydend soos sy naam. Die grootste uitdagings en arbeid word met stralende goedigheid aangepak deur ontwerper Karin Bohn. Sy kan waarlik enige verwaarloosde of vaal ruimte in ʼn japtrap in ʼn droomrestaurant omskep. In elke episode betrek sy die voorste ontwerpers, argitekte, kunstenaars, vakmanne soos bouers, wewers en glasblasers van die betrokke land, en leer nuwe tegnieke. Haar entoesiasme is aansteeklik. Hierdie is die allerbeste infotainment omdat dit die kyker leer van elke land se cuisine, tradisies en kuns op ʼn lig en vermaaklike manier. Aan die einde van net twee seisoene neem jy met ʼn lagtraan afskeid van die drie aanbieders wat soos goeie vriende geword het, As jy nog nie Restaurants on the Edge ontdek het nie, doen dit vanaand. Dis die beste inspuiting vir elkeen wat afgestomp en uitgeput voel. Nog, asseblief! SS
Love on the Spectrum
Northern Pictures / ABC / Netflix
Realiteitsreekse het nou al wêreldwyd begin taan en sy krake begin toon. Selfs plaaslik was daar nou al omstredenheid. Die “storie” word immers “gemanipuleer” (of geredigeer) om kykers te lok. Verder is die reseppies nou toenemend afgewater en aljimmers ʼn kloon van ʼn kloon… Sug. Love on the Spectrum is ʼn Australiese reeks oor jong mense met outisme (“op die spektrum”) wat smag na ʼn verhouding en/of huwelik. Die altesame vyf episodes verhang egter die bordjies en tientalle wanpersepsies oor verhoudings, outisme, gestremdheid én realiteitsreekse. Ons ontmoet bv. vir Michael (25) wat gek is oor dinosourusse, maar met sy brute eerlikheid veroorsaak dat sy pa per ongeluk tydens aandete sy kos op die grond uitspoeg. “I think every family needs a Michael. It just adds something different,” verduidelik Michael se ma glimlaggend aan die kamera. Die ma’s en pa’s is meesal op die voorgrond as afrigters wat aanmoediging, raad en steun aanbied. ʼn Verhoudingskenner wat in outisme spesialiseer, Jodi Rodgers, kom klop ook aan en deel handige vaardighede hoe om die eerste afspraak te laat vlot. Daar is die ewe uitgesproke Olivia en Maddi, wat nes Michael sorg vir hope humor en vertederende oomblikke. Ons leer ken die sosiaal ongemaklike Kelvin wat sprakeloos gelaat word wanneer Amanda enkele minute na hul ontmoeting haar Nintendo-speletjie uithaal en aandring dat hulle speel… En dan is daar die paartjies wat dolverlief is en dit oorweeg om te trou, al is daar bykans daagliks uitdagings. Alhoewel daar ʼn verteller is wat soms kitsfeite oor die deelnemers met die kyker deel, is dit merendeels die jonges wat hul storie aan die kamera vertel. Die ouers – en selfs ʼn enkelouer – gee meer agtergrond oor grootwordjare en die uitdagings wat gesinslede te bowe moes kom. Die reeks strooi nie sterrestof oor die afsprake nie en ons ervaar hoe die een vrou verkies om liefs die restaurant te verlaat en nie langer met die gesprek voort te gaan nie. Selfs Michael draai op ʼn stadium vas en moet abrup wegloop om homself weer te “vind”. Die reeks vind op ʼn wonderbaarlike manier die universele waarhede rondom die liefde en die onvolmaaktheid wat ons almal (soms moontlik onbewustelik) daarvan weerhou om gelukkig te wees. Die kyker lag en huil saam … en bly nogtans hoop. Love on the Spectrum is boeiend en meesleurend, sonder om kortpaadjies te vat of kits-clichés op te dis. Soos die een deelnemer tereg sê: “Ons is in ʼn glasboks. Jy sien vir my en ek sien vir jou, maar ons hoor mekaar nie. Ons kan nie eens aan mekaar raak nie…” Hier is nou ʼn TV-reeks wat jou emosioneel gaan wakker skud! KB
Stateless
Netflix / ABC
Ongewenste immigrante word dikwels beskryf as “aliens”, asof hulle uit die buitenste ruimte kom. Stateless, ʼn Australiese minreeks van ses episodes, speel af in ʼn afgeleë aanhoudingsentrum in die woestyn waar sulke buitestanders aangehou en “verwerk” word. Hulle wag soms jare lank om ʼn Australiese visum te kry en met hul families herenig te word. Hulle is ontwortel, paspoort- en identiteitsloos en dus “stateless”. Die vervlegte verhale is losweg gegrond op ware gevalle van vlugteinge, en meer spesifiek op die geval van Cornelia Rau, ʼn jong Australiese burger wat onwettig in ʼn regeringskamp aangehou is. Sofie Werner (Yvonne Srahovski) is ʼn lugwaardin wat ontsnap uit ʼn voorstedelike sekte gelei deur Gordon (Dominic West) en Pat (Cate Blanchett, ook vervaardiger). Sofie ly aan ʼn geestesversteuring en verwarring nadat Gordon haar seksueel aangerand het. Aan die owerhede gee sy voor sy is ʼn Duitse burger wat net wil teruggaan na haar geboorteland. Haar mede-aangehoudenis sluit in ʼn Afgaanse pa en sy dogter en verskeie Moslems wat hul langdurige aanhouding probeer ontsnap. Die vervlegte lewens van die karakters bied ʼn intense, emosionele deursnit van ʼn “nanny state”, ʼn samelewing wat ongenooides tot elke prys wil uithou. Strahovski, ʼn begaafde aktrise wat die aandag getrek het as ʼn gifmoordenares in die misdaadreeks Dexter, en onlangs in The Handmaid’s Tale, lewer ʼn verbluffende kragtoer as ʼn ankerlose vrou wat volkome gestroop, dobberend en weerloos is. Sy dryf tussen hede en verlede, en koester waanbeelde van wie sy is. Hierdie is een van die onvergeetlikste vertolkings van die jaar – ʼn viruoos in die rol van ʼn leeftyd. As Cam Sandford, ʼn onervare en saggeaarde wag wat met die aangehoudenes werk en algaande in geweld ingelyf word, is Jai Courtney eweneens skitterend. Stateless is deurgaans indrukwekkend wat produksiewaardes betref. As ʼn prestige-reeks wat die turksvy van immigrasie en vlugtelinge in die Trump-tydperk aandurf, beeld dit vele kante van die gelade kwessie uit sonder om menslikheid in te boet. Dis interessant dat die mense aan die stuur (skrywer, vervaardigers en regisseur) vroue is. Komplekse, kragtige vermaak, gewis een van die beste reekse van die jaar, Schalk Schoombie
